even serieus
Blijf op de hoogte en volg Diana
24 Februari 2015 | Tanzania, Dar es Salaam
Even een verhaaltje wat ik vind dat ik met jullie moet delen.
Vannacht weer een nachtdienst gedraaid in het ziekenhuis op de verloskamers. Het was erg druk. Alle bedden lagen vol. De ene bevalling na de ander gebeurde. Het was eigenlijk wel gezellig want er waren nog een paar vrijwilligers die aan ons hadden gevraagd of ze mee mochten om ook eens een bevalling te leren doen. Ja dit klinkt gek, maar hier wordt echt op de patiënten geoefend. Niet alleen door ons, maar ook door de studenten van daar. Zo had ik vannacht een meisje van 14 die moest bevallen. Er werd nogal mee gelachen omdat haar man nog maar 16 was. Gelukkig is het hier ook niet normaal dat meisjes van 14 zwanger raken. Maar er wordt heel vervelend mee om gegaan. Er werd tegen haar geroepen en geschreeuwd tijdens de bevalling en ze kreeg af en toe een tik. Ik ben op een gegeven moment de bevalling gaan leiden. Ik wilde haar geen traumatische ervaring geven dus zorgde ik dat er een andere “blanke”bij me was. Samen met een vrijwilleger heb ik de bevalling gedaan. Ik zette de vrijwilliger zo neer, dat niemand er meer bij kon om haar te slaan of wat dan ook. De bevalling verliep verder goed. Ik heb alleen wel een “knip”moeten zetten. Ofja, wij noemen het hier een knip, maar in Afrika pakken ze een klein mesje en snijden ze je gewoon open. (ja dat klinkt precies zoals het is…..bah!). Helaas moest ik dit ook bij haar doen, ik had geen keus. Gelukkig voelde ze er niet veel van omdat ik wachtte op een goeie wee. Er werd een gezonde jongen geboren. Ze moest nog gehecht worden en ik wilde dit zelf niet doen omdat ze veel te veel pijn had en telkens teveel bewoog en omdat ik niet met haar kon communiceren in het Swahili. Iemand bood aan om het voor mij te doen. Hier was ik eerst blij mee maar achteraf had ik het beter zelf kunnen doen. Hij wilde starten en riep me toen terug en vroeg: ok, waar moet ik beginnen? Ik keek hem scheef aan en vroeg of hij dit nog nooit gedaan had. Hij zei dood leuk dat dit zijn eerste keer was. Mijn broek zakte af! Uiteindelijk heb ik hem precies gezegd wat hij moest doen en ben ik er de hele tijd bijgebleven. Het werd een hechting van niks en de volgende keer doe ik het weer gewoon zelf!
Er was ook een bevalling die heel erg snel verliep. Ik was net op tijd en met wat hulp van de meiden kreeg ik zelfs nog op tijd mijn handschoenen aan. Toen de baby geboren werd zag ik dat het foute boel was. Ik riep meteen om een aspiratie en de ballon. Er zat geen leven in het kind. Ik nam het kind mee naar de reanimatietafel. Samen met een verpleegster heb ik moeten reanimeren. Het voelt heel raar om hartmassage aan een baby te geven. Ik heb uiteindelijk 15 minuten gereanimeerd… maar tevergeefs! Het kindje was overleden.
Hier wordt heel laks mee omgegaan. Ik vroeg of iemand het aan de mama kon vertellen omdat ik geen swahili spreek. Ze gingen dit doen maar het duurde veels te lang. Ik wilde het op een gegeven moment net zelf gaan vertellen toen er eindelijk eens een zuster heen liep. De mama schoot in tranen en brak in 1000 stukken. Heel erg om te zien!
Natuurlijk weet ik dat dit vaker gebeurd hier en je bent er een beetje op voorbereid. Maar toch als het dan gebeurd baal je echt enorm! Ik heb gedaan wat ik kon!
Gelukkig waren er ook nog gezonde kindjes vannacht. Ik heb zelf 5 bevallingen gedaan. Waarvan 5 jongens en 4 blije mama’s. En dan weet je weer waarom je dit doet!
Soms maakt het me erg boos hoe ze hier te werk gaan. Ik ben zelfs al eens uitgevallen tegen een paar personen (oeps!). Maar ik weet dat ik het hier niet kan veranderen. Het hoort een stuk bij de cultuur en een stuk bij hun persoonlijke leefstijl. Dus ik moet het accepteren en gewoon mijn werk doen.
Vannacht weer een nachtdienst gedraaid in het ziekenhuis op de verloskamers. Het was erg druk. Alle bedden lagen vol. De ene bevalling na de ander gebeurde. Het was eigenlijk wel gezellig want er waren nog een paar vrijwilligers die aan ons hadden gevraagd of ze mee mochten om ook eens een bevalling te leren doen. Ja dit klinkt gek, maar hier wordt echt op de patiënten geoefend. Niet alleen door ons, maar ook door de studenten van daar. Zo had ik vannacht een meisje van 14 die moest bevallen. Er werd nogal mee gelachen omdat haar man nog maar 16 was. Gelukkig is het hier ook niet normaal dat meisjes van 14 zwanger raken. Maar er wordt heel vervelend mee om gegaan. Er werd tegen haar geroepen en geschreeuwd tijdens de bevalling en ze kreeg af en toe een tik. Ik ben op een gegeven moment de bevalling gaan leiden. Ik wilde haar geen traumatische ervaring geven dus zorgde ik dat er een andere “blanke”bij me was. Samen met een vrijwilleger heb ik de bevalling gedaan. Ik zette de vrijwilliger zo neer, dat niemand er meer bij kon om haar te slaan of wat dan ook. De bevalling verliep verder goed. Ik heb alleen wel een “knip”moeten zetten. Ofja, wij noemen het hier een knip, maar in Afrika pakken ze een klein mesje en snijden ze je gewoon open. (ja dat klinkt precies zoals het is…..bah!). Helaas moest ik dit ook bij haar doen, ik had geen keus. Gelukkig voelde ze er niet veel van omdat ik wachtte op een goeie wee. Er werd een gezonde jongen geboren. Ze moest nog gehecht worden en ik wilde dit zelf niet doen omdat ze veel te veel pijn had en telkens teveel bewoog en omdat ik niet met haar kon communiceren in het Swahili. Iemand bood aan om het voor mij te doen. Hier was ik eerst blij mee maar achteraf had ik het beter zelf kunnen doen. Hij wilde starten en riep me toen terug en vroeg: ok, waar moet ik beginnen? Ik keek hem scheef aan en vroeg of hij dit nog nooit gedaan had. Hij zei dood leuk dat dit zijn eerste keer was. Mijn broek zakte af! Uiteindelijk heb ik hem precies gezegd wat hij moest doen en ben ik er de hele tijd bijgebleven. Het werd een hechting van niks en de volgende keer doe ik het weer gewoon zelf!
Er was ook een bevalling die heel erg snel verliep. Ik was net op tijd en met wat hulp van de meiden kreeg ik zelfs nog op tijd mijn handschoenen aan. Toen de baby geboren werd zag ik dat het foute boel was. Ik riep meteen om een aspiratie en de ballon. Er zat geen leven in het kind. Ik nam het kind mee naar de reanimatietafel. Samen met een verpleegster heb ik moeten reanimeren. Het voelt heel raar om hartmassage aan een baby te geven. Ik heb uiteindelijk 15 minuten gereanimeerd… maar tevergeefs! Het kindje was overleden.
Hier wordt heel laks mee omgegaan. Ik vroeg of iemand het aan de mama kon vertellen omdat ik geen swahili spreek. Ze gingen dit doen maar het duurde veels te lang. Ik wilde het op een gegeven moment net zelf gaan vertellen toen er eindelijk eens een zuster heen liep. De mama schoot in tranen en brak in 1000 stukken. Heel erg om te zien!
Natuurlijk weet ik dat dit vaker gebeurd hier en je bent er een beetje op voorbereid. Maar toch als het dan gebeurd baal je echt enorm! Ik heb gedaan wat ik kon!
Gelukkig waren er ook nog gezonde kindjes vannacht. Ik heb zelf 5 bevallingen gedaan. Waarvan 5 jongens en 4 blije mama’s. En dan weet je weer waarom je dit doet!
Soms maakt het me erg boos hoe ze hier te werk gaan. Ik ben zelfs al eens uitgevallen tegen een paar personen (oeps!). Maar ik weet dat ik het hier niet kan veranderen. Het hoort een stuk bij de cultuur en een stuk bij hun persoonlijke leefstijl. Dus ik moet het accepteren en gewoon mijn werk doen.
-
24 Februari 2015 - 16:00
Aafke:
Wauw, Diana!
Wat een verhaal. Echt zo'n respect voor wat jij in Afrika doet! Ondanks dat je moeilijk met de moeders kan communiceren weet ik zeker dat je met respect en liefde voor deze moeders klaarstaan!
Je doet enorm veel ervaring op. Al doende leert men. Maar dat is in dit geval meer dan waar! Zet 'm op meis! En als je even je hart wilt luchten vanwege cultuurverschillen of onmenselijke dingen..je kan me bereiken!
Zet 'm op! Liefs Aafke -
24 Februari 2015 - 17:09
Dini Moll:
Lieve dochter van me ik heb echt bewondering voor je aanpak en blijf vooral jezelf zo zien ze daar dat het ook anders kan, ook al is de cultuur anders je kunt altijd verbetering laten zien wie weet pakt een van de zusters of broeders het over en dan gaat het vanzelf steeds beter maaaaar blijf gewoon jij
je doet het super xxx mam -
24 Februari 2015 - 17:12
Mandy:
wat een verhaal en wat een hoop ervaring neem jij mee naar huis! Je mag trots zijn op jezelf, het is behoorlijk zwaar af en toe.Maar de mooie dingen blijven hangen voor je.Geniet van deze bijzondere ervaring en als je dit kunt, kun je alles aan!! -
24 Februari 2015 - 17:24
Fenke:
Wat een verhaal Diana, je maakt echt heel veel mee zo! Goed wat je voor de vrouwen doet, keep going! Groetjes, Fenke -
24 Februari 2015 - 22:42
Ans Hoogland:
Zo Diana ,Wat heftig allemaal ,maar je doet heel goed werk. heb veel bewondering hoe je er me omgaat.
Van jou aanpak word er vast wel iets opgepakt. nog veel succes daar ga zo door.
Je kan en mag TROTS zijn op jezelf, top hoor, wat zal jij met een hoop ervaring thuis huis komen.
groetjes Ans x.
-
24 Februari 2015 - 22:44
Marianne Carels:
Hoi Diana, via facebook van je moeder mocht ik meegenieten van je verhaal. Genieten doe ik van je schrijven, hetgeen je mee maakt is natuurlijk best heftig! Toppie hoor! Zo te lezen doe je het fantastisch. Ik begrijp goed dat je mam trots op je is! (En ik ook op mijn peutertje van vroeger!) Groetjes, Marianne
-
25 Februari 2015 - 07:57
Ester:
Hoi Diaan,
Wat ben je daar goed bezig. Lijk me heel moeilijk met de cultuurverschillen. Frustrerend ook. Werk vooral vanuit je hart en ga niet mee in hun werkwijze. Succes! X -
25 Februari 2015 - 09:26
Janneke De Vries:
Poeh, pittig hoor! Maar goed gedaaaaan!!
Wat een ervaringen. Zet 'm op he!
-
25 Februari 2015 - 09:54
Krijnie Weijers:
wat een geweldig werk verricht jij daar zeg!, en dan zeuren wij wel eens, wel heel zieligvoor die mevr waar het kindje dood geboren werd,en het meisje!, heb je al genoeg aan jezelf word je nog bejegend ook ,ik neem mijn petje voor je af hoor!, nog veel succes daar!. -
25 Februari 2015 - 11:57
Wendy:
Hey nichtje,
Wat een super mooi werk verricht je daar!!
Kom je in augustus mijn bevalling doen? ;) haha
Veel succes nog daar en vooral genieten!! Is een hele ervaring
Xxx Wendy -
25 Februari 2015 - 15:48
Dieuwertje:
wat een verhaal zeg. Je wist dat zou komen he? Maar mee maken is heel anders. Wat hebben we het in Nederland dan goed he. Gelukkig maar. Hou je taai wijffie! Dikke kus van ons allemaal! -
01 Maart 2015 - 15:13
:
-
01 Maart 2015 - 15:18
:
diana ma is perflex van dit verhaal ik heb natuurlijk wat mee gemaakt maar dan moeten wij nog niet zeuren petje af ik ben trots op heel jullie team deze ervariing dat nemen ze je nooit meer af dikke kus jan en bep -
05 Maart 2015 - 10:54
Riet Vergouwe:
Hallo Diana. Ik zie net, dat ik mijn reactie op een brokken en bananenhoofdstuk heb gegeven.
Misschien kan je het daarop teruglezen. Fijn dat ik mee kan doen .Irina heeft me gewezen hoe het moet.
Ik zal geregeld op je verslagen kijken hoor (ik kan overal tegen).Groetjes Riet Vergouwe -
13 Maart 2015 - 17:26
Bephollebek:
hallo diana even een berichtje van ons ik snap er nog niet veel van om zo te comminisren sorry hier is het nog steets het zelfde gangetje maar ik heb wel leuk gepraat met de meiden bij de dockter ik ga weer proberen om er iets VAN TEMAKEN WE MISSEN JE WEL HET IS HIER PRACHTIG WEER BEN AL HEEL VEEL WEESTEN FIETSEN JE KOM WEL MET EEN HOOP ERVARING TERUG DAT PAKKEN ZE NIET MEER AF KUSSEN JAN EN BEP
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
